Een belangrijke mededeling over mRNA door Jeremy Campbell en ik...

 

Een passage uit dit boek..

Bepaalde delen van de DNA-tekst zijn structureel. Met andere woorden, zij coderen voor een specifiek functioneel product. Het zijn instructies voor het maken van eiwitten en de boodschap is op het letterlijke niveau, zoals een recept voor zandtaart. De boodschap betekent precies wat het zegt. Maar andere delen van de tekst moeten niet zo letterlijk worden genomen. Deze kunnen bestaan uit een soort commentaar op de structurele genen, of hypothetische recepten bevatten voor eiwitten die niet worden gemaakt, of programma's voor het bewerken en herschikken van structurele delen. Zij kunnen informatie over informatie weergeven. Als dat zo is, zou dat een tamelijk opzienbarende afwijking zijn van eerdere, eenvoudiger ideeën over het gen. Evolutie is een gecompliceerder proces dan vroeger werd verondersteld. Toevallige mutaties veranderen de genetische boodschap door een letter te vervangen door een andere, zodat de betekenis van een sequentie wordt veranderd. In het geval van de structurele genen kan een mutatie leiden tot de fabricage van een ander eiwit. Een mutatie in een niet-letterlijk deel van de tekst zou echter een heel ander soort effect hebben, omdat zij een verandering teweeg zou brengen in de commentaren, of programma's, met misschien zeer belangrijke wijzigingen van het organisme tot gevolg.

Als DNA een informatieproces is en er een informatietheorie bestaat, dan is het redelijk te veronderstellen dat wetenschappers op zijn minst een begin kunnen maken met het schetsen van een theorie van levende organismen, in de volle zin van het woord. Wanneer symbolen van DNA worden vertaald in de substantie van eiwitten, vindt communicatie plaats.

Systemen die genen reguleren worden vaak beïnvloed door gebeurtenissen in het buitenste domein van de cel. Ook de programma's zelf zijn voor hun werking afhankelijk van de fijn aangepaste sequenties van structurele genen, die in de loop van lange tijd tot hun huidige staat van hoge efficiëntie zijn geëvolueerd, mogen niet worden onderschat. In sommige gevallen zijn structurele genen ook regulatorgenen; zij produceren eiwitmoleculen die een rol spelen bij het in- of uitschakelen van andere genen. De kwestie met het mRNA dat specifiek gericht is op een virustype, houdt het risico in van destabilisatie van de natuurlijke DNA-sequentiecode, die afhankelijk is van alle informatie-input oftewel real time communicatie binnen en buiten de cel en niet kan worden uitgeschakeld, omdat het een dynamisch, levend en dus complex systeem is.