Swiebertje

Deze week keek ik, zoals ik sinds 2009 pleeg te doen, naar de diverse presentaties, debatten en optredens van onze politieke en economische wereldelite die tijdens de 48^e editie van de World Economic Forum te  Davos hun opwachting maakten. Het 2018 credo van deze jaarlijkse vergadering was; het ‘creëren van een gedeelde toekomst in een gebroken wereld’.  Ze gebruikten het Engelse woord ‘fractured’ wat ik hier heb vertaald als gebroken. Men sprak over mogelijke oplossingen om onze wereld te helen, maar omdat de wereld zo enorm complex is geworden, is er mijns inziens, door niemand, een echte, concrete oplossing geboden om onze gebroken wereld te kunnen repareren. Trump zei dat de VS op de eerste plaats komt, maar voegde nu toe dat alle andere leiders dat ook zouden moeten doen met het land waar zij vandaan kwamen. Onze premier Rutte zou dus Nederland op de eerste plaats moeten zetten, maar daar zie ik nu een fractuur. Als ik tweede kamer discussies op Youtube bekijk, zie ik vaak dat een kamerlid of minister die van een bepaalde partij is, ten eerste zijn of haar partijbelangen of prive belangen behartigt en daarna pas de lands- of volksbelangen. Daardoor wordt er nauwelijks naar elkaar geluisterd, laat staan dat tegenspraak geaccepteerd wordt. Wat een doelstelling of ideologie van de partij of persoon tegen zou kunnen spreken wordt vaak of genegeerd of ontkend. Maar uit de wetenschap blijkt dat wanneer men dit doet, een doel of uitkomst per definitie instabiel is en nooit duurzaam kan zijn (voortduren). Alleen als wél alle informatie wordt geaccepteerd, gedeeld en meegenomen in doelstellingen, kunnen die beheersbaar blijven omdat ze blijven leren en zich aankunnen passen door communicatie. Nou ja, toen mij dit opviel, kwam er vanuit het onbewuste een signaal om terug naar de eenvoud te willen gaan. Mijn geest en gevoel riepen mij van binnenuit om weer eens terug te gaan naar het dorp waar Swiebertje, Malle Pietje, Juffrouw Saartje, de Burgemeester en de opperste mopperkont Bromsnor in balans leefden. Ik zocht als het ware naar de tegenstelling van complexiteit, dus kwam ik terecht in het antiekwinkeltje waar zoals altijd Malle Pietje steeds maar weer struikelt over potten en pannen. Ik zag het huis van de Barones, waar Swiebertje werd aangesteld om huisknecht te spelen en pardoes in de billen kneep van het dienstmeisje (geen Metoo repercussie). Ik volgde de goedaardige boosheid van Bromsnor die mopperde waarom hij nu juist geen kopje koffie van Saartje kreeg omdat ze hem zei dat hij op zijn beurt moest wachten. Eenvoud, beheersing, circulaire, zelfvoorzienende dorpen, waar een waterpomp, een slagerij, een bakkerij, een antiekwinkel, een gemeentehuis en een gevangenis elkaar in evenwicht hielden. Waar vriendelijkheid, een lach en een traan, maar geen gemeenheid, geen pijn, geen smaad en geen kwaadaardigheid bestond omdat ieder zijn of haar doel in het leven had gevonden en er tevreden mee was. Zou Swiebertje ons misschien kunnen helpen de tolerantie in onszelf terug te vinden en een gebroken wereld te helen?