1,5 Meter Samenleving

Ik ben in mijn leven in ongeveer 100 landen geweest, de meeste om er te werken. Ik heb in oorlogsgebieden gewerkt zoals Angola in de 80er jaren waar er een oorlog over communisme, diamanten en olie woedde. Ivoorkust waar burgeroorlog uitbrak toen ik er was en Iran waar de 1e Golf Oorlog was uitgebroken tussen Irak en het oude Perzie. Een tanker waar ik op werkte had net haar lading ruwe olie ingenomen op het Iraanse eiland Kharg, toen een Exocet raket van Franse makelij ons aan stuurboord raakte en we het brandende schip moesten verlaten in de reddingsboten.
Maar toch was dit niet zo erg als wat ik later meemaakte in de straten van Boekarest en Constanza in Roemenie tijdens de laatste jaren van dictator Ceaucescu. Wat ik daar voelde was veel erger dan gevaar, het was angst en wantrouwen. Angst voor het onbekende is volgens een onderzoeker meeste krachtige motivator van onze bewuste en onderbewuste geest. Het veroorzaakt voortdurende stress die verstandige besluitvorming verstoort. Komt dat u bekend voor nu we in een soortgelijke, gedehumaniseerde samenleving van 1,5 meter zijn terechtgkomen zonder dat te willen, maar wel te accepteren zonder protest? De impact van regels die het wantrouwen stimuleren, gewone, altijd aardige mensen zoals cafehouders, kappers of restauranteigenaren opzadelen met controles over onze medemens, maakt het 'samen' leven onmogelijk. Van samenleving kan geen sprake meer zijn als er een verplichte deling wordt geforceerd, want doe je het niet, wacht er een fikse boete of erger.
Er onstaat zo een wereld, zoals ik die observeerde in Roemenie, waar je nooit meer weet wie je wel en wie je niet in vertrouwen kan nemen, dus die constante irrationele angst, vreet een mens van binnen op omdat het de chemische verhouding van adrenaline, cortisol in onze hersenen en lichaam verstoort. De mens bevindt zich in een constante FFF situatie; fight, flight of freeze, alsof het gejaagd wordt door een onbekend monster, een tijger, of een virus. De filosoof Soren Kierkegaard schreef dat angst een mens laat kiezen; dus of vecht, of vlucht of bevries en doe niets. Hij zei dat de menselijke essentie uit drie noden bestaat: onze zelfbeschikking, vrijheid en keuzes die door de innerlijk ethiek (het juiste willen doen) bepaald worden. Die keuze is nu aan ons allen, want, geloof me, Nederland, het vrijste land ooit, zal onherkenbaar blijven. De wapens van onze leiders zijn het strooien van angst. Verdeel en heers. Maar zoals het Latijnse spreekwoord zegt: 'Quis Custodiet Ipsos Custodes?' 'Wie bewaakt de bewakers?' En dat is nu juist de enige keuze die overblijft. Het volk moet kiezen, of onder curatele, of kiezen voor de vrijheden waarvoor honderden jaren is gevochten. We zullen die vrijheden door er alleen om te vragen nooit meer terugkrijgen. Dat hoop je misschien wel, maar dat is een illusie. We moeten dus nadenken en de juiste keuze maken. Willen we wel vechten of hebben we het nog te goed op dit moment? Durven we nog voor onze mening uit te komen en onze vrijheden op te eisen? Ik merk dat er wel veel gemopperd, gescholden en geklaagd wordt op sociale media, maar dat er maar een enkeling iets echt doet. Natuurlijk zijn we niet van plan om barricades op te zetten, want we zijn geen vechters meer zoals in de Middeleeuwen, maar dat kan niet lang meer duren.  Ceaucescu dacht dat hij veilig was, maar ook hij en zijn corrupte vrouw werden uiteindelijk tegen de muur gezet. Dus hebben we een oplossing bedacht en het Human Wellbeing Fund - een Volkslobby, het menselijk welzijn fonds, opgericht en https://www.sustenance4all.com/peoples-lobby-nederlands  gevormd om onze stem, de stem van het volk, de 99%, terug te gaan kopen. Als banken, multinationals in olie of farmaindustrie hun macht kopen in Brussel en Washington of Den Haag, kunnen wij dat ook, maar alleen als we allemaal samenwerken. Wij zijn met veel meer dan zij. We hebben recht om te weten wie die bewakers bewaken, we hebben het recht om hen te bewaken, als 1 stem, de stem van het volk. Doen we dat niet, dan wachten er verschrikkelijke jaren en zullen de kinderen die er nu geboren worden, niet in onze gezellige verworven vrijheden opgroeien maar elkaar wantrouwend aankijken, bevroren door angst en zal het leven verdrietig zijn. Den Haag, Amsterdam, Rotterdam worden als Boekarest, met herhaaldelijke invallen door politie en BOA's die u en ik zullen controleren of we ons wel hebben aangemeld om te gaan eten of een biertje te drinken en of we niet toevallig aan de verkeerde tafel hebben plaatsgenomen om een oude vriend te begroeten of een meisje te versieren. Een spontane dans met een aantrekkelijke man of vrouw is dan verboden. In zo'n wereld kan je niet meer 'samen'leven, maar wordt overleven een strijd.....