Angst om te leven

Deze week werk ik in Italie. Nee, ik ben niet op vakantie hier en zo te zien, op het strand hier niet ver vandaan ben ik niet de enige die hier niet op vakantie is. Het  brede strand aan de Adriatische Zee is zo goed als leeg. Ik logeer in een zakenhotel. De receptioniste draagt een mondkapje, de portier ook, de directeur en alle staf ook. Ben ik in een hotel of in een ziekenhuis beland? Er wordt me verteld dat ook ik een mondkapje dragen moet als ik in de lobby of in de bar of in het restaurant zit. Och, ik doe het dan ook maar uit compassie met die arme medewerkers die mij 's morgens mijn Cappuccino brengen omdat de zelfbediening geen zelfbediening meer mag zijn tijdens het ontbijt. Ik moet nu, gekapt, geduldig op mijn beurt wachten tot een mondgekapte en gehandschoende bediende mij van eieren, koffie en een croissant voorziet. Per ongeluk, gewoon uit gewoonte, waag ik het om zelf een glas jus d'orange in te schenken wat me op heel boze blikken, van boven een mondkapje, komt te staan. Een doodzonde! Ik loop door de straten van Pescara en voel een algemeen ongemak en ongeloof, want ook daar lopen de meeste mensen gemaskerd rond als ware ik op een gemaskerd bal in de 17e eeuw. Ik loop een winkel in en ook daar wordt ik meteen ontmaskerd daar ik mijn mondkapje spontaan weer ben vergeten. Toch koop ik daar iets alhoewel me mijn masker in de weg zit en ik, mede door de hitte, er als een haas vandoor wil gaan zo gauw ik voor mijn spullen betaald heb. Buiten, zuchtend en zwetend, mijn mond en neus nat van zweet en snot, ruk ik het onding van mijn gezicht en adem, eindelijk weer frisse lucht, diep in mijn longen die er van opbeuren natuurlijk, omdat ze een aantal minuten niet aan zuivere zuurstof konden komen.

Terug in mijn auto denk ik na over wat ik en velen van u nu meemaken. Een angstcultuur is geboren, een situatie waar men door achterdocht niemand meer zal kunnen vertrouwen, want ieder ander mens zou je toch eens ziek kunnen maken? Iedereen is bang voor de dood, dus ook bang om te leven, want is niet de dood er deel van? Wilt u nog in zo'n angstcultuur verder leven? Ik niet hoor. We moeten er samen iets aan doen. Ik hoorde dat Antwerpen nu oranjegebied is verklaard. Dus ga je er heen, wordt je waarschijnlijk besmet. Maar zeiden ze niet dat als iedereen besmet zal worden, er een kuddebesmetting zou zijn en dat zou dan de besmetttingen stoppen? Ik snap er niet veel meer van,  maar 1 ding is zeker, deze dehumanisering in stand gehouden door geweld en boetes, zal averechts gaan werken, want mensen zijn mensen en die zijn geprogrammeerd tot compassie, liefde en aanraking.