De Griekse Waardigheid

Stel nu dat je opeens naar het ziekenhuis moet en er zijn geen medicijnen beschikbaar om je te helpen. Ook is er maar een dokter die het zo druk heeft dat ie eigenlijk geen tijd heeft voor je omdat de andere doktoren reeds uitgeweken zijn naar het buitenland omdat daar wel voor hun werk kan worden betaald. Denk eens even na over de mogelijkheid dat je niet bij je eigen, zuur verdiende geld kan, omdat de banken het hebben geblokkeerd onder druk van een buitenlandse, centrale bank. En wat zou je als ondernemer kunnen doen als je je crediteuren niet meer kan betalen of dat je niet meer geleverd wordt omdat de leveranciers garanties willen voordat ze hun vrachtwagens sturen. Wij in Nederland vinden zaken als deze vanzelfsprekend. Wij verwachten dat er water uit de kraan komt om ons te wassen of dat we onze maaltijden kunnen koken op gegarandeerd aardgas. We kunnen ons haast niet voorstellen dat we niet kunnen worden geholpen in ziekenhuizen, gemeentehuizen of scholen.

Toen Alexis Tsipras gisteren accepteerde dat zijn land Griekenland in de uitverkoop werd gedwongen, dacht hij aan deze realiteit. HIj wist dat er mensen waren gestorven door gebrek aan medicijnen. Er waren vele bedrijven gesloten omdat ze niet meer bij hun geld konden en er liepen mensen doelloos over straat omdat ze het op hadden gegeven. Diegenen die voor zelfmoord hadden gekozen, hadden tenminste het recht in eigen hand genomen. Yanis Varoufakis, de eerste minister van financiën van Syriza, somde de twee belangrijkste redenen op: 1. De Franse, Duitse en Nederlandse Banken werden gered door het geld dat wel vrij kwam, voor Griekenland te gebruiken om de leningen die door hen waren verstrekt terug te betalen. 2. Een machtsspel van de Troika, in samenwerking met een bijzondere, ondemocratische ondersteuning van de ECB, zette Griekenland letterlijk het mes op de keel door hen een verplichte privatisering op te dringen. 

Hierin zit het gevaar dat wij, ook als Nederlandse samenleving, heel serieus moeten nemen. Deze actie van Brussel, betekent het einde van de Europese democratie. Door een corporatistische coup, is Griekenland gereduceerd tot een vazalstaat, dat onder curatele staat, niet van de politiek alleen, maar van een samensmelting van politiek en grootkapitaal  (corporatisme) die nu het tafelzilver in de vorm van havens, vliegvelden of toeristische attracties, voor een prikje op de kop kan tikken. Was dit niet altijd het centraal geplande doel? Ik zeg ja en dan doel ik op het boek van John Perkins, die als 'Economic Hitman' juist dat deed; hij reisde naar landen om hen leningen aan te bieden zodat regeringen hun land konden 'heropbouwen'. Maar het geld ging niet direct naar die landen, maar naar bedrijven die er de zogenaamde herstructurering uitvoerden. Zij maakten dus de winst. Als er daarna rente op leningen betaald moest worden en het geld er gewoonweg niet was, zette die Economic Hitman de regering zo onder druk en eiste toegang tot bv. bodemschatten, vliegvelden, de drinkwatervoorziening, etc. Op die manier kreeg het financiële instituut waar hij voor werkte  uiteindelijk bezit van nog wel winstgevende zaken en zakte het land zelf af in een permanente armoede. Dit is de modus operandi van onze banken, in samenspel met lobbyisten en hebberige politici die zich gewillig voor hun karretje laten spannen.

Kan dit gebeuren in Nederland? Het gebeurt al toch? Hebben wij niet met zijn allen de ABN, ING, SNS, NS en noem maar op moeten redden? En merk je ook niet dat medicijnen of zorg steeds duurder wordt? En ziet u niet dat de Euro onder druk staat en alleen zijn waarde kan behouden door financiële manipulaties van de goudprijs of creatieve oplossingen zoals 'quantitative easing' vrij vertaald als geld bijdrukken (maandelijks creëert de ECB 60 miljard euro door ze op een computerscherm te typen). 

Als er enige menselijkheid over was geweest en zou de ECB eenmaal een digitaal maandbedrag naar Griekenland hebben overgemaakt, gewoon maar uit compassie, zou er nog iets van de waardigheid van de moeder der democratie over zijn gebleven. En wat is er eigenlijk van onze waardigheid over?